พวกเราหลายคนคุ้นเคยกับชื่อของโรคเรื้อรังที่รุนแรงนี้ พาร์กินสัน เป็นที่ทราบกันดีว่ามีพวกเราเพียงไม่กี่คนที่รู้กุญแจสู่ ป่วยหนัก. มีการรักษาเพื่อดูแลคุณภาพชีวิตของผู้ที่ทุกข์ทรมานจากมัน อย่างไรก็ตาม ไม่มีวิธีรักษา
บุคคลที่ได้รับผลกระทบสามารถจมอยู่ในโรคที่อาจดีขึ้นหรือแย่ลงในบางครั้ง ความรู้สึกที่สามารถทำให้ทั้งผู้ประสบภัยและสภาพแวดล้อมไม่มั่นคง
พาร์กินสันคือ โรคทางระบบประสาทเรื้อรัง ที่ส่งผลโดยตรงต่อระบบประสาท ส่วนที่เสียหายคือบริเวณที่ประสานกิจกรรม การเคลื่อนไหว และโทนสีของกล้ามเนื้อ บริเวณที่ได้รับผลกระทบนี้เรียกว่า substantia nigra
โรคนี้ปรากฏบน 40 และ 70 ปี y มันส่งผลกระทบต่อผู้ชายและผู้หญิงอย่างเท่าเทียมกัน อาการจะปรากฏขึ้นเมื่อเซลล์ประสาทโดปามีนจำนวนมากสูญเสียไป นั่นคือเมื่อโดปามีน สารสื่อประสาทนั้นมีหน้าที่ในการส่งข้อมูลและควบคุมการทำงานของกล้ามเนื้อ
อาการที่สังเกตได้ของโรคพาร์กินสัน
ต่อไปเราจะบอกคุณว่าอาการใดที่เราตรวจพบโรคเรื้อรังนี้ได้มากที่สุด:
- กล้ามเนื้อตึง หลายคนไม่สามารถทำการงอและยืดออกได้ โดยเฉพาะข้อมือและข้อเท้า อาการแรกเหล่านี้มักเริ่มด้วยความเจ็บปวดหรือเป็นตะคริว
- อาการสั่นเมื่อพัก. อวัยวะที่ได้รับผลกระทบมากที่สุดคือส่วนบน แรงสั่นสะเทือนเหล่านี้จะหายไปเมื่อมีการใช้ท่าทางอื่นหรือดำเนินการ การสั่นสะเทือนนี้ส่งผลกระทบต่อ 70% ของผู้ได้รับผลกระทบ
- เคลื่อนไหวช้า ต้องใช้ทักษะและความแม่นยำที่มากขึ้นเพื่อให้การเคลื่อนไหวเสร็จสิ้น
- ท่าทางจะเปลี่ยนไป ท่าทางของผู้ป่วยในระยะยาวมีแนวโน้มที่จะงอลำตัว ศีรษะ และแขนขา ทำให้เดินได้ยากด้วยก้าวเล็กๆ
โรคนี้ไม่มีวิธีรักษาให้ได้ผล กำจัดอาการ, การรักษาที่เป็นที่รู้จักในปัจจุบันคือการรักษาที่ช่วยปรับปรุงคุณภาพชีวิตของผู้ป่วย
- เภสัชบำบัด. นักประสาทวิทยาสามารถสั่งยาบางชนิดเพื่อบรรเทาอาการที่น่ารำคาญและปวดเมื่อยตามกล้ามเนื้อได้
- การฟื้นฟูสมรรถภาพ การเป็นโรคความเสื่อมในระยะยาวมีผลกระทบต่อร่างกายอย่างมาก ดังนั้นจึงเป็นเรื่องสำคัญที่ผู้ป่วยจะมีชีวิตที่กระฉับกระเฉงและยังคงแข็งแรงในการควบคุมการเคลื่อนไหวด้วยตนเอง
- การสนับสนุนทางจิตวิทยา. เป็นสิ่งสำคัญที่แพทย์จะต้องอยู่ในขั้นตอนการกู้คืนของผู้ป่วย อาจเป็นโรคที่ช้าซึ่งสามารถลดทัศนคติและความสุขของผู้ป่วยได้
ผู้ป่วยแต่ละรายสามารถเป็นโรคพาร์กินสันประเภทต่างๆ ได้ ไม่ใช่ทุกคนจะมีอาการรุนแรงเท่ากัน ทุกวันนี้ยังรักษาไม่หายแต่เช่นเดียวกับโรคใดๆ เราจะได้รับการสนับสนุนทางการแพทย์เสมอซึ่งจะช่วยให้เรารักษาตัวเองได้ดีขึ้น และต้องขอบคุณความรักใคร่ของญาติผู้แสวงหาความเป็นอยู่ที่ดีของผู้ป่วย